[σαν Κυριακή]

πόσο λιγοστεύει η ζωή μας

σαν Κυριακή

που περνά πριν το καταλάβεις

και έρχεται πάλι η Δευτέρα

μια δύσκολη βδομάδα

                                                            στη δουλειά        

ή και στην ανεργία

οι υποχρεώσεις

η μιζέρια στο σπίτι

και η γκρίνια

το σχολείο των παιδιών

ένα καλαμπούρι με δυο φίλους

ένας βιαστικός καφές

κι η προσμονή

της άλλης Κυριακής

που κι αυτή

θα ’ρθει και θα περάσει

τόσο γρήγορα

ανεπαίσθητα

χωρίς σχεδόν να το καταλάβεις

 

[μια αλχημεία του λόγου]

 μια αλχημεία του λόγου

το ποίημα

μεταστοιχειώνει τις λέξεις

σε πυροτεχνήματα

 

[η ουσία του πράγματος]

 

βρέχει

από το πρωί

κατακλυσμός

θυμάμαι τα καφέ

που συνηθίζαμε να πηγαίνουμε

όταν μας έπιανε η βροχή στον δρόμο

τα μουσκεμένα σου μαλλιά

τα βρεγμένα μας βιβλία

το γέλιο σου

φως μέσα στην καταιγίδα

το γέλιο σου

θυμάμαι κάθε φορά που βρέχει

και βγαίνω έξω στη βροχή

να νιώσω πάλι λίγο

ζωντανός

[σε κοίταζα στα μάτια]

 έτρεχα με χίλια

προς τον γκρεμό

αλλά δεν τον έβλεπα

σε κοίταζα στα μάτια

 

[άτιτλο]

απ' το πρωί

σκοντάφτω στο μαύρο

του ουρανού

των ματιών σου

της καρδιάς μου

 

[παρέκταση]

η μέρα είναι φωτεινή

χαρούμενα τιτιβίσματα πουλιών και νερά κελαρυστά

η φύση θάλλει

εκδρομικό τοπίο

ποτάμια και λίμνες

μια θάλασσα υπόσχεση

λαμπυρίζει λαμπρές δυνατότητες

και χρυσές ελπίδες

όλα είναι καλά καμωμένα

τα μάτια σου η αγκαλιά σου

 

η νύχτα

δεν θα 'ρθει

 

 

[απαραίτητα]

σιγά σιγά

μου έγιναν απαραίτητα

ο πρωινός καφές

οι ένοχες σιωπές

και ο καπνός του τσιγάρου σου

[τι καλά είπες]

έπινες τσάι ουλόνγκ

και γελούσες
διαβάζοντας ποιήματα
που μιλούσαν
για πεθαμένες αγάπες
τι καλά είπες

τουλάχιστον
κανείς δεν πεθαίνει
όταν πεθαίνει μια αγάπη

[δεν χρειαζόμασταν λέξεις]

πίναμε καφέ

                                                                       σήμερα όπως και χτες

ένιωθα ότι
δεν χρειαζόμασταν λέξεις
βυθισμένοι καθένας στον κόσμο του
είχαμε γίνει σαν ένα

[μου ζητούσες επίμονα να συναντηθούμε]

μου ζητούσες επίμονα να συναντηθούμε
για να μου πεις
τις ίδιες πάλι δικαιολογίες
τις ξέρω τις δικαιολογίες σου
έχω μάθει τα ψέματά σου
δεν πιστεύω πια
τίποτα απ’ όσα λες
κι όμως δέχτηκα να σε συναντήσω
άλλη μια φορά
για να βλέπω τα χείλη σου
εκείνα τα χείλη
τα ηδονικά και ρόδινα της μέθης
που τόσες φορές
με πήγανε
στ’ άστρα του Παραδείσου

[τι όμορφα τα μάτια σου]

τι όμορφα τα μάτια σου
μια ζωγραφιά το στόμα σου
τι γλύκα το κορμί σου
και τα χέρια σου
με τι κέφι κρατούν το δρεπάνι
για να με θερίσουν

[απλά πράγματα τω όντι και τακτοποιημένα]

είχε τη συνήθειά του
τη ρουτίνα του
την καθημερινότητά του
απλά πράγματα τω όντι
και τακτοποιημένα
την ίδια πάντα ώρα έπαιρνε το πρωινό του
ακριβώς στις 10 το πρωί ο δεύτερος καφές
έπειτα μια μικρή βόλτα ως άσκηση σωματική
αλλά και έναυσμα στοχασμού
για τα ανθρώπινα τα τετριμμένα
η σιέστα του το μεσημέρι
το απόγευμα ένας ελαφρύς ελληνικός
με το λουκουμάκι στην οδοντογλυφίδα
στο ίδιο πάντα καφενείο
λίγα χαζέματα εδώ κι εκεί
λιγότερη συνάφεια με τον κόσμο
τηλεόραση ποδόσφαιρο βιβλία
ανακατεμένα
κατά τη διάθεση
για να αποξεχνιέται
να μη θυμάται
πως ο χρόνος κυλά
αμείλικτα
και υπονομεύει
από τα μέσα
(πάντα από τα μέσα)
αυτή την αίσθηση ακινησίας και αιωνιότητας
που του δίνουν
η συνήθειά του
η ρουτίνα του
η καθημερινότητά του

(ενίοτε και τα σκονισμένα βιβλία
στα ράφια της βιβλιοθήκης του)

[σχέδια για το καλοκαίρι]

ήπια δυο παγωμένες μπίρες στο μπαλκόνι
και έκανα σχέδια για το καλοκαίρι
θάλασσες βουτιές ήλιοι περίπατοι μουσικές φεγγάρια και βιβλία
για τους πολιτισμούς του Αιγαίου
και για τους λυρικούς
τον Πίνδαρο τη Σαπφώ τον Αρχίλοχο
και
ίσως αν προλάβω να μελετήσω λίγο τον αγαπημένο σου
Σοφοκλή

 

άνοιξα ακόμα ένα κουτάκι παγωμένη μπίρα

και έφερα μπρος στα κλειστά μου μάτια
το κόκκινο από τα χείλη σου
το αλμυρό μαγιό σου
και τα βαμμένα νύχια των ποδιών σου

[άτιτλο]

σε κοίταζα
ώρες πολλές
μπροστά στη μεγάλη θάλασσα
της νύχτας
που μύριζε το άρωμα των μαλλιών σου
και
είχα την αίσθηση ότι σε γνώριζα
τόσο καλά
όπως το ψάρι μια βουλιαγμένη πολιτεία

[ήταν ωραία πάνω στον βράχο]

ήταν ωραία πάνω στον βράχο ’κείνο
το σούρουπο
ο ουρανός μαβής και στο βάθος του
πύρινες φλόγες
βγαλμένες έλεγες από την κόλαση του Δάντη
πήρε τα λόγια μας ο αέρας
και χαθήκαμε
κουρασμένα γατιά
πίσω από το μαύρο παραπέτασμα της νύχτας
που τύλιγε την πολιτεία
της απώλειας
στα χείλη μας έκαιγε
το τελευταίο τσιγάρο
αδύναμη υπόσχεση μιας
ζωής
που πια θα είναι
σαν θάνατος

[κροκάτα χρώματα της αυγής]

κροκάτα χρώματα της αυγής
ένας σκύλος κατουράει αμέριμνος στο πάρκο 
κάτω από τα πόδια του μεγαλώνει το χορτάρι
ένα ένα ανάβουν τα φώτα στα παράθυρα της απελπισίας
πιο κει ένας πανάρχαιος ποντικός αγωνίζεται για τη ζωή του
με ένα σμάρι κακοφορμισμένες γάτες
που τον συναπάντησαν
καθώς επέστρεφαν από τον χορό των μαγισσών
από μακριά ακούστηκε ο ήχος μιας καμπάνας
και πιο κοντά η εξάτμιση μιας μηχανής
κάποιος κότσυφας γύριζε στη φωλιά του
και παραπέρα μερικές απροσδιόριστες σκιές
έτρεχαν να προλάβουν το πρώτο πρωινό λεωφορείο
τινάζοντας τον ύπνο από τα πόδια τους

[απείρως περισσότερο]

το πρωί που ξύπνησα εσύ είχες φύγει
χάιδεψα κάπως αφηρημένα το σχήμα της μορφής σου που είχε πάρει ο αέρας
σκέφτηκα ότι καλύτερα που έφυγες
έτσι απερίσπαστος θα αποδυθώ στα έργα της τέχνης
έτσι θα με κερδίσει η τέχνη της ποίησης 

(κι όμως απείρως περισσότερο θα προτιμούσα
το ζεστό βαθούλωμα του κορμιού σου δίπλα μου στο στρώμα)

[λέξεις]

με τρώνε λέξεις με πίνουν λέξεις
με γράφουν και με σβήνουν
με καταπίνουν με φτύνουν
λέξεις στο στήθος χαίνουν
με τραυματίζουν με σκοτώνουν
με πενθούν και μ’ ανασταίνουν

[διαστροφή]

ήταν μια διαστροφή
κάθε πρωί
την ώρα που οι κανονικοί άνθρωποι
πήγαιναν στις δουλειές τους
εκείνος τραβούσε κατά τη μεριά της θάλασσας
κι έγραφε ποιήματα

[βρεθήκαμε τυχαία]

βρεθήκαμε τυχαία και αρχίσαμε να φλυαρούμε

ζητήματα αδιάφορα και μάλλον τετριμμένα

της καθημερινότητας

ωστόσο

μάκραινα συνεχώς με άσχετες παρεκβάσεις την κουβέντα

για να έχω

όσο περισσότερο γίνεται

κοντά μου

τη μοσχοβολιστή ανάσα

τα γλυκά τα μάτια

το σώμα αυτό

που τόσο επιθυμώ

να το υποτάξω

στης ηδονής τα ατέρμονα και μάταια

καμώματα