[σχέδια για το καλοκαίρι]

ήπια δυο παγωμένες μπίρες στο μπαλκόνι
και έκανα σχέδια για το καλοκαίρι
θάλασσες βουτιές ήλιοι περίπατοι μουσικές φεγγάρια και βιβλία
για τους πολιτισμούς του Αιγαίου
και για τους λυρικούς
τον Πίνδαρο τη Σαπφώ τον Αρχίλοχο
και
ίσως αν προλάβω να μελετήσω λίγο τον αγαπημένο σου
Σοφοκλή

 

άνοιξα ακόμα ένα κουτάκι παγωμένη μπίρα

και έφερα μπρος στα κλειστά μου μάτια
το κόκκινο από τα χείλη σου
το αλμυρό μαγιό σου
και τα βαμμένα νύχια των ποδιών σου

[άτιτλο]

σε κοίταζα
ώρες πολλές
μπροστά στη μεγάλη θάλασσα
της νύχτας
που μύριζε το άρωμα των μαλλιών σου
και
είχα την αίσθηση ότι σε γνώριζα
τόσο καλά
όπως το ψάρι μια βουλιαγμένη πολιτεία

[ήταν ωραία πάνω στον βράχο]

ήταν ωραία πάνω στον βράχο ’κείνο
το σούρουπο
ο ουρανός μαβής και στο βάθος του
πύρινες φλόγες
βγαλμένες έλεγες από την κόλαση του Δάντη
πήρε τα λόγια μας ο αέρας
και χαθήκαμε
κουρασμένα γατιά
πίσω από το μαύρο παραπέτασμα της νύχτας
που τύλιγε την πολιτεία
της απώλειας
στα χείλη μας έκαιγε
το τελευταίο τσιγάρο
αδύναμη υπόσχεση μιας
ζωής
που πια θα είναι
σαν θάνατος

[κροκάτα χρώματα της αυγής]

κροκάτα χρώματα της αυγής
ένας σκύλος κατουράει αμέριμνος στο πάρκο 
κάτω από τα πόδια του μεγαλώνει το χορτάρι
ένα ένα ανάβουν τα φώτα στα παράθυρα της απελπισίας
πιο κει ένας πανάρχαιος ποντικός αγωνίζεται για τη ζωή του
με ένα σμάρι κακοφορμισμένες γάτες
που τον συναπάντησαν
καθώς επέστρεφαν από τον χορό των μαγισσών
από μακριά ακούστηκε ο ήχος μιας καμπάνας
και πιο κοντά η εξάτμιση μιας μηχανής
κάποιος κότσυφας γύριζε στη φωλιά του
και παραπέρα μερικές απροσδιόριστες σκιές
έτρεχαν να προλάβουν το πρώτο πρωινό λεωφορείο
τινάζοντας τον ύπνο από τα πόδια τους

[απείρως περισσότερο]

το πρωί που ξύπνησα εσύ είχες φύγει
χάιδεψα κάπως αφηρημένα το σχήμα της μορφής σου που είχε πάρει ο αέρας
σκέφτηκα ότι καλύτερα που έφυγες
έτσι απερίσπαστος θα αποδυθώ στα έργα της τέχνης
έτσι θα με κερδίσει η τέχνη της ποίησης 

(κι όμως απείρως περισσότερο θα προτιμούσα
το ζεστό βαθούλωμα του κορμιού σου δίπλα μου στο στρώμα)

[λέξεις]

με τρώνε λέξεις με πίνουν λέξεις
με γράφουν και με σβήνουν
με καταπίνουν με φτύνουν
λέξεις στο στήθος χαίνουν
με τραυματίζουν με σκοτώνουν
με πενθούν και μ’ ανασταίνουν

[διαστροφή]

ήταν μια διαστροφή
κάθε πρωί
την ώρα που οι κανονικοί άνθρωποι
πήγαιναν στις δουλειές τους
εκείνος τραβούσε κατά τη μεριά της θάλασσας
κι έγραφε ποιήματα

[βρεθήκαμε τυχαία]

βρεθήκαμε τυχαία και αρχίσαμε να φλυαρούμε

ζητήματα αδιάφορα και μάλλον τετριμμένα

της καθημερινότητας

ωστόσο

μάκραινα συνεχώς με άσχετες παρεκβάσεις την κουβέντα

για να έχω

όσο περισσότερο γίνεται

κοντά μου

τη μοσχοβολιστή ανάσα

τα γλυκά τα μάτια

το σώμα αυτό

που τόσο επιθυμώ

να το υποτάξω

στης ηδονής τα ατέρμονα και μάταια

καμώματα

[θυμάμαι τα λόγια σου]

θυμάμαι τα λόγια σου
όταν καμιά φορά
αφήνομαι κι ενδίδω
στον πειρασμό της νοσταλγίας
εσένα μου είχες πει
για τίποτα στον κόσμο
δε θέλω να σε πληγώσω
θυμάμαι τα λόγια σου
πράγματι
εμένα δε με πλήγωσες
για τη λατρεία που σου έδειξα
με ξεθέωσες

[το ποτέ του πάντα]

η ποίηση είπες

θα μας σώσει

από το κακό που τρέχει μέσα μας

στις φλέβες

που άνοιξαν τριαντάφυλλα

σε μια μεθυσμένη παραλία

έκρηξη κόκκινου

στα χείλη

εκείνο το ποτέ

του πάντα